We hebben heerlijk, en ik heel lang, geslapen in ons lekkere, schone bed in het pension. John is in de badkamer gaan zitten met chocola en 0% bier om de voetbalwedstrijd met Ajax te luisteren. Ik ben lekker vroeg gaan slapen. We wisten dat deze dag zwaar zou worden, dus daar hadden we ons op ingesteld. Toen we weggingen regende het, was het mistig en koud. Al snel kwamen we in een dorp waar een wegafsluiting was. Je moest met je fiets trappen af en dan over het kerkhof lopen. Dat hebben we maar niet gedaan, maar een alternatieve weg gezocht. De eerste 22 km was zwaar rijden omdat het veel over vochtige bospaden en grit ging. Toen kwam het zwaarste (dachten we) van Bad Berneck naar Bischofsgrün. 12 km constand klimmen; niet veel, 3-4%, maar na een aantal km’ers voel je het goed in de benen. En dan nog een km een heel pittige klim! Tot 820 m hoog. Maar we hebben het gehaald! Blij!! Maar wat daarna kwam was veel zwaarder! We reden eerst over een pad bij de skiliften langs.De route ging over veel slechte boswegen en grit- en zandpaden. Een daarvan was een bosweg met kleverig grijs zand met stenen. En het was behoorlijk steil! Het was niet te doen! Zelfs John heeft gelopen. Gelukkig ging het na een km beter. En we stegen ook nog eens 100 meter. Het weer hielp ook niet mee! Steeds droog en wat zon (regenpak en overschoenen uit) , met dan weer heel dikke buien (alles weer aan!). En als je staat te hijgen omdat je de berg niet opkomt, helpt een dikke bui op je kop zeker niet mee. Toen we de bospaden hadden gehad, hebben we een slaapplaats geregeld. Op 12 km afstand. We moesten ons melden bij de supermarkt bij de kerk. Gelukkig! Een slaapplaats! Het is nl in dat gebied niet gemakkelijk te krijgen. De 12 km ernaartoe waren een drama! Heuvel op, heuvel af! En niet zulke kleintjes! Ik ben aardig wat keren afgestapt om op adem en krachten te komen, want mijn benen deden het gewoon niet meer. Maar we zijn er gekomen; het laatste stuk in de stromende regen. Een oudere, heel aardige vrouw wachtte ons op. De supermarkt was al van haar overgrootvader geweest. Die was er in 1898 mee begonnen: en zo zag het er ook nog uit. En een rommel! We kwamen bij het huis en mochten een hele etage gebruiken. Prachtig toch? Maar het was er zo’n rommel, en zo smerig, dat het volgens mij nooit meer erger kan. De bedden waren nog niet opgemaakt. Ik zei: dat doe ik wel even. Toen ze weg was heb ik alle beddegoed uitgeklopt, en de lagen stof verwjderd. Er was geen Wifi, dus hebben we een broodje gegeten en zijn gaan slapen. Ik voelde de beestjes s’nachts overal op mijn lichaam lopen, maar heb toch nog redelijk geslapen. Kan ook bijna niet anders na 62 zware kilometers!